کتاب ناطورِ دشت-نوشته جروم دیوید سالینجر

کتاب ناطور دشت-نوشته جروم دیوید سالینجر

توضیحات

ناطور دشت [The Catcher in the Rye]. رمانی از جروم دیوید سالینجر (1) (1919 )، نویسنده امریکایی، که در 1951 منتشر شد. طرح و توطئه ناطور دشت سبک و کم هیجان است. هولدن کولفیلد (2)، دانش آموز دبیرستان، از سنخ نوجوانانی است که از چندین مدرسه اخراج شده است؛ پیش از آنکه به خانه بازگردد و خبر ناخوش را به پدر و مادر خود بدهد، پس از ترک مدرسه، سه روز در نیویورک پرسه می زند و با ماجراهای ناگوار بی مایه ای روبرو می شود. متوجه می شویم که در پی آن بیمار شده و در مؤسسه ای اقامت کرده است که ماهیت آن مشخص نیست، اما یک روانکاو از او مراقبت می کند و او حکایت خود را می نویسد... بنابراین، به نظر می آید که حکایت هولدن کولفیلد، در نظر اول، ترجمان جهان بینی پسر جوانی است که در حد پیشرفته ای از مشکلات مشخصاً نوجوانانه اندوهگین است.

این نخستین مرحله رمان است، مرحله ای که چندان هم قابل چشم پوشی نیست، زیرا از نظر ادبی بسیار موفق است. در واقع، نویسنده زبان تین ایجر ها را بازمی آفریند، زبانی که در اواخر سالهای 1940 و همچنین اوایل سالهای 1990 اصطلاحات نه چندان گویا بر آن غالب است، اما اصطلاحاتی که، ضمن پنهان داشتن هیجانها ، تا حدی همه چیز را بیان کند: جانم می گیرد، آدم خل می شود،اعلاست، واه. کار فنی برجسته نویسنده، که ماهرانه متقاعدمان می کند که در حال خواندن تک گفتار درونی یک نوجوان واقعی هستیم، با شوخ طبعی همراه است که خاصه بر مزاجهای گفتاری و نکته های مضحک تکیه دارد و از ناطور دشت کتابی سخت خنده دار می سازد. بدین معنا، این رمان در خط سنت فکاهی امریکایی است و به سبک برادران مارکس (3) نزدیک است: اگر نوازنده پیانو بودم، توی گنجه ای دربسته می نواختم یا در واقع خیلی سخت است اگر با کسی هم اتاق شوید که چمدانهایتان از مال او خیلی بهتر باشد. اما می دانیم که فکاهی پوچی یعنی نومیدی و بدین ترتیب، به مرحله دیگر ناطور دشت، به رگه عمیق آن می رسیم. نمی شود از وسواس مرگی که کولفیلد جوان را وهم زده می کند حیرت نکرد. این در سراسر کتاب به منزله مضمون مکرر و تکرار و کوبش است سرگردانی هولدن کولفیلد سرگردانی موجودی است که تقریباً پیوسته با محو شدن خود درگیر است، از پنجمین صفحه کتاب (همین که از جاده عبور کردم حس عجیبی به من دست داد، انگار داشتم ناپدید می شدم) تا فصل یکی مانده به آخر، یعنی دویست صفحه بعد: هربار که به کوچه ای عرضی می رسیدم و از پیاده رو کثافت پایین می رفتم، احساس می کردم که هرگز به آن سمت کوچه نخواهم رسید. حس می کردم که در زمین فرو می روم، بیشتر و بیشتر فرو می روم و هیچ کس هرگز دوباره مرا نخواهد دید. هولدن کولفیلد هرانسانی است که روزی، بنا به آنچه امروزه می گویند، در سر خود احساس ناراحتی کرده است. هر انسانی که روزهای پیاپی بایستی شیوه هایی می یافت تا تحمل کند و از پا درنیاید و چیزی می یافت تا برروی این زمین و در این زندگی، قلب و جسم را بگیرد و نگاه دارد ...