کتاب صوتی امپراطور هراس اثر جولی اتساکا از این قرار است که رئیس‌جمهور وقت آمریکا، در خلال روزهای جنگ جهانی دوم فرمان حکم اخراج، توقف و اخراج تمام شهروندان ژاپنی-امریکایی را جهت امنیت ملی و جلوگیری از هر نوع کارشکنی و خرابکاری صادر می‌کند.
داستان کتاب صوتی امپراطور هراس اثر جولی اتساکا از این قرار است که رئیس جمهور وقت آمریکا، در خلال روزهای جنگ جهانی دوم فرمان حکم اخراج، توقف و اخراج تمام شهروندان ژاپنی-امریکایی را جهت امنیت ملی و جلوگیری از هر نوع کارشکنی و خرابکاری صادر می کند.
در سال ۱۹۴۲ در برکلی کالیفرنیا، زنی حکمی را پشت پنجره اداره پست می بیند. به خانه برمی گردد و طبق دستور شروع به بستن وسایل خانواده می کند. او همانند هزار ژاپنی دیگر باید آنجا را ترک و خانه و زندگی شان را رها کند و....
جولی اوتساکا نویسنده زن معاصر ژاپنی آمریکایی است که به خاطر نگارش رمان های تاریخی اش از شهرت جهانی برخوردار است. او در سال ۱۹۶۲ میلادی در کالیفرنیا و از پدر و مادری ژاپنی الاصل متولد شد. پدرش مهندس هوافضا و مادرش تا پیش از به دنیا آمدن جولی، تکنیسین آزمایشگاه بود. بعد از آن پدر و مادر او هر دو به عنوان نیروهای متخصص فنی در آمریکا اشتغال داشتند. او در سال ۱۹۹۹ میلادی در رشته هنرهای زیبا و در مقطع کارشناسی ارشد از دانشگاه کلمبیا فارغ التحصیل گردید. اکنون در نیویورک زندگی می کند و این اولین رمان او می باشد که در سال ۲۰۰۲ میلادی منتشر شد.
او در آثار خود موضوع مهاجرت زنان ژاپنی و مشکلات آن ها را محور قرار داده است. اوتسوکا که از سال ۲۰۱۲ میلادی در نیویورک زندگی می کند تاکنون برنده جوایز مهمی چون پن فالکنر، پریس فمینا و... شده است. اوتسوکا دربارۀ این رمان می گوید: امپراطور هراس بر مبنای تجربه ها و حقایقی است که از نزدیک ترین خویشاوندانم شنیده ام و بی هیچ کم و کاستی آن را به تألیف رسانیده ام.
در قسمتی از کتاب صوتی امپراطور هراس می خوانیم:
در بدو ورود پسر همه جا پدرش را می دید. در بین دستشویی های صحرایی، زیر دوش؛ گاهی او را درحالی که به درِ سوله تکیه داده و یا بعد از ناهار با کلاهی حصیری روی نیمکت چوبی باریکی نشسته و با بقیه دوز بازی می کرد، می دید. آسمان آبی آبی بود؛ ظهری گرم با آفتابی تیز، نه درختی بود و نه سایه و پرنده ای.
سال ۱۹۴۲، یوتا، اواخر تابستان. شهری با سوله های قیرگونی شده. دورتادور آن با حصارهایی خاردار محصور و زمینش بیابانی و سوزنده، بادش داغ و خشک بود، باران به ندرت می بارید. با این شرایط آب وهوایی، پسر پدرش را در همه جا می دید: بابا، پاپا، پدر، اوتوسان.
تقصیری نداشت، همه به او شبیه بودند. موهای سیاه، چشم های بادامی، گونه های استخوانی، عینک های ضخیم، لب های باریک و دندان های بدشکل، غریب و مبهم.
آهان، خودشه، همونجا.»
مردی زردپوست و کوچک.
سه بار در روز زنگ ها به صدا درمی آمدند. صف هایی بی انتها، از میان بام های سیاه سوله های پادگان بوی جگر، گربه ماهی و گاهی بوی گوشت اسب به مشام می رسید. روزهایی که غذای گوشتی در کار نبود، بوی لوبیا فضا را پر می کرد. داخل سالن غذاخوری صدای برخورد قاشق و چنگال و چاقو شنیده می شد؛ چوب غذاخوری در کار نبود. تا جایی که چشم کار می کرد، کله های کوچک سیاه دیده می شد. صدها دهان می جوید، هورت می کشید و قورت می داد. و آنجا، گوشه ی سالن، زیر پرچم، چهره ای آشنا دید.
پسر فریاد زد: پاپا! همان موقع سه مرد با عینک هایی فلزی سرشان را از بشقاب های شان بلند کردند و گفتند: نان دِسوکا؟
فارسی 
