کتاب تاریخ تریاک و تریاکی در ایران-نوشته کوهی کرمانی

کتاب تاریخ تریاک و تریاکی در ایران-نوشته کوهی کرمانی

کتاب تاریخ تریاک و تریاکی در ایران

تریاک ( اَفْیون )، مادّه ای قهوه ای رنگ، تلخ ، مُخدّر و اعتیادآور که عمدتاً از شیرابه تراونده از پوست نارَسِ گونه هایی از خشخاش کوکنار ، با نام علمیِ پاپاوِرْ سُمْنیفرُم (لفظاً، خشخاش خواب آور ؛ از تیره کوکناریان ) به دست می آید که در ایران تاریخچه مخصوص به خود را دارد.
مقدمه مولف : خواننده گرام کتابی که از نظر شما می گذرد هم شما را می گریاند و هم می خنداند . وقتی که شما در این کتاب می خوانید که اولیای امور در چند سال قبل شیره را مثقالی سه عباسی ( شصت دینار ) میفروختند البته متاثر می شوید باز وقتی به صفحاتی برمی خوری که نوشته شده است اداره تحدید تریاک سر قبر آقا بنام دارالعلاج شیر کش خانه باز کرد که چندین هزار افراد این شهر را شیره کرد باز متاثر و افسرده می گردی . باز در همین کتاب وقتی که می خوانید دولت بطور جدی می خواهد کشت خشخاش را اکیدا در ایران قدغن کند خوشحال خواهید گشت .
یکی از عیوب مطالب این کتاب درهم برهم است یکمرتبه از قسمت جدی رفته به قسمت فکاهی و همچنین از قسمت فکاهی یکمرتبه رفته به قسمت جدی
تریاک از نخستین داروهایی است که بشر شناخته است. در خط سومری علاماتی برای خشخاش به کار می بردند که به معنای گیاه خوشحال بود. در آثار یافته شده از کتابخانه آشور بانی پال ( قرن هفتم ق م)، از عصاره خشخاش که داروی همه دردها بود، نام برده شده است. مصریها کِشت خشخاش را از سومریها آموختند و از طریق آنان به خواص تریاک پی بردند. بعدها تریاک را از مصر به یونان بردند و به عنوان داروی مُسَکّن و خواب آور و ضدافسردگی از آن استفاده کردند.
ظاهراً ایرانیان از دوران باستان تریاک را می شناخته و از پادزهر بودن آن آگاه بوده اند. به گفته پورداود، عربها تریاک را به ایران آوردند. عربها از طریق مصریان با تریاک آشنا شده بودند و در سفرهای طولانی خود، برای رفع خستگی، آن را می خوردند و به شترهای خود نیز می خوراندند