کتاب گاندی گاندی را همه‌ی ما دوست داریم. تا حدودی به خاطر مخالفت پنهان و به حقی که ایرانیان با استعمار انگلیس دارند، و نقشی که گاندی در مبارزه با ایشان ایفا کرد، و تا حدی برای این که آرامش و صلحجو بودن‌اش را و حتا شکل ظاهری‌اش را می‌پسندیم.
گاندی را همه ی ما دوست داریم. تا حدودی به خاطر مخالفت پنهان و به حقی که ایرانیان با استعمار انگلیس دارند، و نقشی که گاندی در مبارزه با ایشان ایفا کرد، و تا حدی برای این که آرامش و صلحجو بودن اش را و حتا شکل ظاهری اش را می پسندیم. گاندی در نگاه اول به یکی از قدیسان جهان باستان شباهت دارد که با همان لباس از صفحه های قدیمی تاریخ بیرون پریده باشد. در قرن بیستم، گاندی رهبر یکی از بزرگترین ملتهای دنیا برای دستیابی به استقلال بود، و اغراق نیست اگر بگوییم کشورِ مدرن هند تا حدود زیادی آفریده ی اوست.
اما من بیش از آن که پیروزمندی اش در برابر استعمار پیر انگلیس، یا ظاهرِ قدیس مآبانه اش را در نظر داشته باشم، شیوه ی برخوردش با سیاست را و درایتی که برای پرهیز از خونریزی داشت را بزرگ می دارم. با این وجود، درباره ی گاندی هم مانند هرکس دیگری، بر این باورم که باید مبانی نظری و پیامدهای عملی آرای وی نقد شوند، تا ستایشی و پذیرشی که هست از صافی عقل و خرد بگذرد و با افزوده هایی ناخودآگاه و افسانه آمیز آغشته نشده باشد . آنچه که از ابتدای کار در سلوک گاندی به نظرم بحث برانگیز می رسید ، تاکید افراطی او بر عدم خشونت است . چنین تاکیدی در سالهای اخیر در میان فعالان مدنی ایران نیز باب شده بود و در شرایطی که یکی از طرفهای درگیر در کشمکشی سیاسی به خشونتهای بی سابقه ای دست می یازید ، راهبرد عدم خشونت داروی درد مردم پنداشته می شد . بنا به تجربه ی تاریخی کشورهایی مانند شوروی و چین ، این نکته محل پرسش است که کارآیی و کامیابی این راهبرد در موقعیتهای که نظام سیاسی خشن و سرکوبی حاکم باشد ، چقدر است ؟
این نوشتار رساله ی کوتاهی است که گاندی را با نگاهی نقادانه می نگرد، و سودمندیِ راهبردهای ابداع شده توسط وی را در زمانه ی ما و برای ما، مورد پرسش قرار می دهد .
فارسی 
