سنت تدفین در عصر کالکولتیک و مفرغ در پشت کوه-استان ایلام مقاله حاضر به سنت تدفین در دوره های کالکولتیک و مفرغ در استان ایلام اختصاص دارد. مهم ترین قبرستانهای حفاری شده متعلق به این دوره ها که در ادبیات باستان شناسی از آنها به عنوان قبرستان های پشت کوه لرستان نام برده شده شامل قبرستانهای دم گرپرچینه و هکلان متعلق به عصر کالکولتیک و قبرستان های بنی سرمه، میرخیر، کلنسار، کان، گنبد، ورکبود مهر و دار تنها نتعلق به عصر مفرغ میباشند…
سنت تدفین در عصر کالکولتیک و مفرغ در پشت کوه-استان ایلام
نویسنده
مترجم
حجم
فرمت
صفحات
خوانایی
زبان
جلد
سنت تدفین در عصر کالکولتیک و مفرغ در پشت کوه-استان ایلام
مقاله حاضر به سنت تدفین در دوره های کالکولتیک و مفرغ در استان ایلام اختصاص دارد. مهم ترین قبرستانهای حفاری شده متعلق به این دوره ها که در ادبیات باستان شناسی از آنها به عنوان قبرستان های پشت کوه لرستان نام برده شده شامل قبرستانهای دم گرپرچینه و هکلان متعلق به عصر کالکولتیک و قبرستان های بنی سرمه، میرخیر، کلنسار، کان، گنبد، ورکبود مهر و دار تنها نتعلق به عصر مفرغ میباشند
آشنایی با هنر و معماری ایران در دورۀ باستان تپه ها و بناهای تاریخی و آثار فراوان باقی مانده از دوران باستان ایران، نشان دهندۀ رواج رونق هنر معماری این سرزمین در طی هزاره های قبل بوده است. باستان شناسان و محقّقان بسیاری که سیر تحول و تکامل زندگی، تاریخ و هنر مردم فلات ایران را به دقت مورد مطالعه و بررسی قرار داده اند، به استناد مدارک و شواهد کافی، ساخت نخستین سکونتگاهها و روستاهای مردم این منطقه را حداقل به ده هزار سال قبل مربوط می دانند.
تپه ها و بناهای تاریخی و آثار فراوان باقی مانده از دوران باستان ایران، نشان دهندۀ رواج رونق هنر معماری این سرزمین در طی هزاره های قبل بوده است. باستان شناسان و محقّقان بسیاری که سیر تحول و تکامل زندگی، تاریخ و هنر مردم فلات ایران را به دقت مورد مطالعه و بررسی قرار داده اند، به استناد مدارک و شواهد کافی، ساخت نخستین سکونتگاهها و روستاهای مردم این منطقه را حداقل به ده هزار سال قبل مربوط می دانند. از جمله این روستاهای اولیه، می توان به گنج دره در نزدیکی شهرستان هرسین(استان کرمانشاه) و منطقۀ تپه زاغه در دشت قزوین اشاره کرد. این بناهای ابتدایی و ساده، از چینۀ گلی و یا خشت خام ساخته می شدند.
باستان شناسان بسیاری نیز شروع دورۀ نوسنگی یا انقلاب نوسنگی در ایران را به حدود ۹۰۰۰ سال پیش نسبت می دهند و از آغاز این دوره تا تأسیس امپراتوری هخامنشی را به دو دورۀ نوسنگی (هزارۀ هفتم ق.م) و دورۀ مس وسنگ (حدود ۳۲۰۰ ق.م) تقسیم می کنند، که با پیدایش خط این دوره به پایان می رسند. هزارۀ پنجم تا سوم پیش از میلاد در ایران، دورۀ مس و سنگ به شمار می آید. یعنی اگر چه ابزارهای سنگی هنوز کاربرد داشت، امّا مس هم در ساختن بعضی از اشیاء و ابزار به کار می گرفت.