رمان فراموشی مادربزرگ

رمان فراموشی مادربزرگ

رمان فراموشی مادربزرگ

بهناز دختر شوخ طبع و خیال پردازی هست که خلاف میلش به اجبار والدین هنر را رها می کند و در رشته ای که علاقه ای به آن ندارد ادامه تحصیل می دهد. پس از فارغ التحصیلی دو سالی را به استراحت می گذراند که این دو سال اعضای خانواده اش از بیکاری او ابراز نارضایتی می کنند.

در نهایت پدرش تصمیم می گیرد او را برای مراقبت از مادربزرگ پیرش

که مبتلا به آلزایمر است به روستایی در شمال بفرستد. بهناز هم که

از زندگی خسته کننده اش در تهران دلزده شده است، به خواست پدرش

عمل کرده و به روستا می رود و زندگی جدید و متفاوتی را در کنار مادربزرگش و افراد جدیدی که به زندگی اش وارد می شوند تجربه می کند.

مقدمه : بهناز قلمویش را برمی دارد و شروع به کشیدن دشتی سبز که تمام ذهن

و احساسش را به تلاطمی دلچسب و شیرین می اندازد، می کند. او در نقاشی

زیبایی که با رنگ های متنوع بر تخته ی نقاشی اش خلق می کند تنها یک منظره ی بی جان نمی آفریند بلکه دنیای زیبا و ساده ی روستایی که او را به اوج خوشبختی و احساس شادی می رساند به نمایش

می گذارد. دنیایی که در آن خبری از زرق و برق های چشمگیر و تجملات دهان پر کن نیست بلکه مملو از انسان هایی با قلب هایی لبریز از عشق و محبت با نگاهی صادقانه و زبانی ساده گوست.

قسمتی از رمان

-گل، گل، گل!
با صدای فریاد من و پدرام، مامان از آشپزخانه بیرون آمد و در حالیکه ملاقه به دست به سمتمان می آمد غرولند کنان گفت:
-خدایا اینم شد دختر که من بزرگ کردم؟ آخه بهناز پدرام بچه ست ولی تو خیر سرت عمه شی و بیست و چهار سال سنته! من هم سن تو بودم بچه بزرگ می کردم ولی تو